Andorra was het eerste stuk dat gespeeld werd in de nieuwe toneelzaal in de Pieter de Hoochstraat. Maar zonder problemen ging het niet. In het Lustrum magazine staat te lezen welke tegenslagen er overwonnen moesten worden.

Andorra, een wit staatje, leeft in voortdurende angst voor zijn buren, de vijandige zwarten, die er tevens op uit zijn alle joden te vernietigen. De Andorranen zijn menselijker, maar vormen toch een gesloten gemeenschap met een stereotiepe mening over joden: deze zouden eerzuchtiger, hardhandiger, laffer en meer op geld belust zijn dan zijzelf. De andorraanse onderwijzer Can heeft in zijn jonge jaren een zoon verwekt bij een zwarte vrouw. Uit angst voor represailles van zijn landgenoten zegt hij dat het een joods kind is, dat hij uit de handen van de zwarten heeft gered. Deze leugen verpest zijn leven en brengt hem aan de drank. De zoon Andri groeit dus op als zijn joodse pleegzoon. Volwassen geworden wil hij met Barblin, de dochter van Can, trouwen. Can moet weigeren, maar kan natuurlijk niet zeggen waarom. Andri trekt de verkeerde conclusie, dat Can weigert omdat hij een jood is.
Doordat Andri de vooroordelen over zichzelf al zijn hele leven aanhoort, is hij die zelf ook gaan geloven. Hij vereenzelvigt zich dus met ‘der Jud’ die de mensen door hun vooroordelen van hem maken. Hij is degene geworden (voor zijn gevoel) wie zij zeggen/denken dat hij is.
Hoewel het verhaal speelt in een denkbeeldig Andorra, laten de scènes met de Jodeninspecteur niet veel aan de fantasie over: de verwijzingen naar de nazi-praktijken zijn overduidelijk. Max Frisch tekent indringend het probleem van sociale vooroordelen, bijvoorbeeld antisemitisme, verbonden met het identiteitsprobleem. Het is een aanklacht tegen de kracht van het menselijke vooroordeel, waarbij Andorra model staat voor een menselijk gedragspatroon dat bepaald wordt door lafheid en vooroordelen.

De "titelsong" was Andorra, van het album Ennismore van Colin Blunstone.