Hartverwarmend spektakel
De musical Oliver! op het MLA

Als je het programmaboekje van Oliver! inkijkt, wordt al meteen duidelijk dat deze productie het niet van het verhaal moest hebben: daar worden slechts acht regels aan gewijd. Een hele bladzijde is ingeruimd voor succesvolle opvoeringen van Oliver! De laatste vermeldingen zijn opmerkelijk: 1998: Walt Disney verfilmt Oliver!. 2001: Nederlandstalige opvoering door Joop van de Ende. 2004: Opvoering door leerlingen van het Montessori Lyceum Amsterdam. Er is slechter gezelschap denkbaar.
Het grootste deel van het programma is gevuld met namen, fotootjes  en uitspraken van leerlingen en medewerkers, en dat is volkomen terecht. In de uitvoering van Thijs Janssen (die we toch wel als grote man achter deze productie mogen zien) draait het niet om het verhaal, maar om de inbreng van de leerlingen. Het verhaal komt wel uit de verf, zeker, en soms dankzij zeer originele regievondsten, maar ik heb eigenlijk alleen maar naar de leerlingen (en natuurlijk Erik!) gekeken en geluisterd.
En er viel heel veel te zien en te horen! Het begon al met een logistiek misschien niet handige, maar wel zeer originele ‘preview’ in de voormalige sacristie (eigenlijk al eerder, met de dieven op de trap en in het gebouw). Thijs en regiseuse Marina Besselink hebben zeer inventief de aula van het MLA – verre van optimaal voor een theaterproductie – gebruikt, bijvoorbeeld door het laten opkomen van een begrafenisstoet door de zijgang en door het gebruik van het ‘balkon’.
Alle scènewisselingen werden simpel maar doeltreffend opgelost, zonder grote changementen en zonder ingewikkelde lichtstanden. In deze creatieve ruimte brachten zo’n 35 zangers en spelers,

begeleid door een klein maar adequaat orkest van zes musici een soms spectaculaire – met name de massascènes van de diefjes en de dood van Nancy – en soms ontroerende voorstelling, met het lied van Nancy als emotioneel hoogtepunt.Eigenlijk is het oneerlijk namen te noemen, want het was een productie van het collectief, en de leerlingen van de dievenkeuken verdienen allemaal een eervolle vermelding voor hun discipline, inzet én zangkwaliteiten – prachtige koorstukken! (en dat vijf avonden lang, naast hun gewone schoolwerk), maar ik wil toch een paar spelers in het bijzonder noemen. Om te beginnen natuurlijk Erik Couvret, die een prachtige Fagin neerzette, van wie je geloofde dat hij niet echt slecht was, maar zelfs wel van de kinderen hield, en die prachtig én geestig zong. En Nikki Thie als Nancy, die waarlijk ontroerend was in haar geheel misplaatste liefde voor Bill Sykes. Maar natuurlijk ook Gert-Jan Rebel, die een Oliver speelde die je desnoods zelf van Fagin had willen kopen, en … maar die namen staan allemaal in het programma.

De voorstelling trok terecht vijf keer een volle zaal. De spelers hebben een lange weg moeten gaan, maar het resultaat bewees dat het de moeite waard was. De tussentijds aangetrokken regisseuse heeft een knap staaltje werk afgeleverd, want zoals gezegd, ondanks de moeilijke zaal heeft ze met een grote groep individualistische montessorikinderen een prachtige voorstelling gemaakt.
En Thijs? Ach, Thijs is een fenomeen, dat heeft hij na Dido en Aeneas en De toverfluit nogmaals laten zien.

Rob van Dijk