Na Spinoza ontstond het "pauzetoneel": korte toneelstukken, gespeeld én geregisseerd door leerlingen, en opgevoerd in de gymnastiekzaal van de Anthonie van Dyckstraat.

De eerste uitvoering was Help, ik leef, een klucht van John Tolly.

Mary Berry, die getrouwd is met de detectiveschrijver Roger, wil haar man aan een idee helpen voor een nieuw boek. Zij heeft zich met een toneeldolk in de borst gestoken en houdt zich dood als Roger de kamer binnenkomt. Roger reageert nogal laconiek, maar als Alice, het dienstmeisje, in de deuropening verschijnt, een doordringende kreet slaakt en wegrent, begrijpt Roger dat er toch wat aan de hand is. Mary staat triomfantelijk op en Roger gaat de geschrokken Alice opzoeken. Maar Alice heeft inmiddels de kans gezien om de politie om de hoogte te brengen en even later staan inspecteur Martinson en agente Veronica Speak voor de deur. Omdat Mary naar het dorp is gegaan, kan de onfortuinlijke Roger niet bewijzen dan hij Mary niet vermoord heeft. Het verhaal van de ware toedracht klinkt de inspecteur wel heel waarschijnlijk in de oren, te meer daar hij nog een briefje vindt met daarop in Mary's handschrift: "Help! mijn man wil mij vermoorden!...
Nu kan Roger wel beweren dat dat een zinnetje uit zijn laatste manuscript is, voor de inspecteur staat vast, dat Roger een moordenaar is. Tot overmaat van ramp komt ook Gerald Towt, een vroegere vriend van Mary, op bezoek. De inspecteur heeft nu ook een motief voor moord: jaloezie. Om de zaak nog wat moeilijker te maken beweert Mary, die inmiddels is thuisgekomen, dat zij de vrouw van Gerald is. Vanaf dat moment worden de verklaringen steeds tegenstrijdiger...

Van deze uitvoering zijn wat foto's boven water gekomen uit het archief van Rob van Dijk:

 

De opvoering was harverwarmend en vertederend:

 

Iets minder weten we over een paar eenakters van Ephraïm Kishon. Ze werden geregisseerd door Sander Israëls. De voorstellingen waren gebaseerd op de drie verhalen: "Vakantie in Israel", "Een goed gesprek" en "Het moelijke geval Sjabetai". Ze werden (hoogstwaarschijnlijk) gespeeld door: Hannah Freud, Sjoerd Groen, Margot Prins, Luce Determann, Paul v/d Mel, Hildo Krop, Freeke Nanninga, Gabriella Croiset, Jaqueline de Jong en ...

Van deze uitvoeringen is ook een drietal foto's tevoorschijn gekomen. Nog niet iedereen is geïdentificeerd, dus als je iemand herkent...

vlnr Margot Prins, Luce Determann, Sander Israëls, Sjoerd Groen

vlnr: Jacqueline de Jong, Freeke Nanninga, Hannah Freud

vlnr: Hildo Krop, Hannah Freud, Gabriella Croiset, Jacqueline de Jong, Margot Prins, Luce Determann, Freeke Nanninga, Sjoerd Groen. En wie staat er op de ladder?

 

 

Het derde project was nog ambitieuzer. Gespeeld werd Onbewoonbaar verklaard van Tennessee Williams. De regie was in handen van Annaleen Louwes, Willie werd afwisselend gespeeld door Laura Scheffer en Emilie de Graaff. Tom werd gespeeld door Jan Rekers.

Willie vertelt aan Tom in een monoloog het verhaal van haar jeugd in een huis dat onderdak bood aan werkers aan de spoorlijn. Ze vertelt vol trots over haar gestorven zuster Alva. Alle kleren die Willie draagt zijn een erfenis van Alva. Als ze weggaat, hoort Tom haar zingen "You're the only star in my blue Heaven".

Lees meer over dit bijzondere stuk.

 

Recent doken twee documenten op uit de paperassen van Hessel Haak. Het handschrift is van Rob van Dijk. Zijn deze stukken echt opgevoerd, of zijn ze wellicht nooit verder gekomen dan het repetitiestadium?

 

Heb je meer informatie over het pauzetoneel, stuur dan een mailtje aan Rob van Dijk. Er moeten toch wel ergens foto's te vinden zijn?