Na Spinoza was het tijd voor wat lichtvoetigers. Dat werd het blijspel Harten twee, harten drie, of de man die zichzelf bedroog. Veel nieuwe gezichten op de audities, maar vaste krachten waren Stans en Dieuwke.

Huib Martens, advocaat, bezig een briljante carriere op te bouwen, is getrouwd met Ellen, 29 jaar. Ellen vindt haar huwelijk maar saai en haar man onromantisch. Natuurlijk is er een andere man in de buurt, John Leerkamp, knap, donker, in een vaag soort diplomatieke dienst, zwaar cultureel en van-alles-op-de-hoogte doend. Ellen mag hem graag, maar er is nog niets ergs gebeurd. Haar vriendin, Mona, komt het vuurtje wat opporren en we zien Ellen overhellen naar het avontuur. Toch gaat ze naar de psychiater en seksuoloog Dr. Oosterhuis, een huisvriend, om raad. Die ziet dat het ernstig is en raadt haar aan om in therapie te gaan. Maar daar wil Ellen niets van weten. Zij beklaagt zich, dat er nooit iets in haar leven gebeurt. Maar na het bezoek aan Dr. Oosterhuis gebeurt er wel iets: een flinke aanrijding! Met John nog wel! Ellen komt in het ziekenhuis terecht...

De uitvoeringen (in het Spinoza Lyceum, omdat het MLA nog geen toneelzaal had) waren een succes, maar deels op onbedoelde wijze. Lees in het Lustrum Magazine wat er fout (=goed) ging.

Van de uitvoering bestaan helaas alleen vrij onduidelijke foto's

Voor de pauze werd Het omgekeerde pension, van W.F. Hermans opgevoerd, geregisseerd door Marc Krone, en met heel veel jong talent, onder wie Mark Rietman in zijn eerste rol op school.